Geweld,
Op basis van een steekproef van politieregistraties van incidenten van huiselijk geweld in 2006, wonen naar schatting 60.000 kinderen in een gezin waar sprake is van huiselijk geweld. Hiervan zijn 25.000 kinderen daadwerkelijk aanwezig bij incidenten van huiselijk geweld.
Ongeveer veertig procent van de kinderen die thuis met regelmaat geweld tussen de ouders meemaakt, krijgt daardoor posttraumatische klachten. Kinderen die getuige zijn van (partner)geweld, groeien op met gewelddadig gedrag als norm.
Dit heeft veel gevolgen voor de manier waarop ze zelf, als kind en later als volwassene, met conflicten omgaan. Dit kan invloed hebben op de latere partnerrelatie van het kind, maar ook het risico op crimineel en gewelddadig gedrag op latere leeftijd vergroten.
Mijn verwerking, het leren van nieuwe technieken en vaardigheden.
Ik weet dat ik een beeld op mijn netvlies had staan wat ik er niet meer vanaf kreeg en blijvend in mijn gedachtes stond gegrift, als tiener was ik meerdere malen getuige van geweld en mishandeling. Mijn oom (beste vriend en buurman) had losse handjes en hij wist niet met zijn woede om te gaan, ik heb dit meerdere malen gezien en als ik het zag deed ik net alsof ik er dan niet was, of ik stond erbij en keek ernaar. Ik vertelde het aan niemand, altijd verzwegen en met een zware last blijven lopen en in de waan, dat het dan ook maar niet waar was dat niemand het wist.
Ik had dat beeld heel lang verzwegen en pas na zijn zelfmoord, durfde ik het te vertellen. Ik schaamde me dood, ik had het verzwegen en er niks aan gedaan. Wat dom van mij, iedereen zou om hulp gevraagd hebben en ik, ik deed niks, dom, wat ben ik dom.
Het was een beeld wat vast zat en ik erbij, ik weet dat ik het na een open avond met mijn tantes eindelijk over kon praten dat ik me zo schaamde en ik niks had gedaan. Stom hé, zei ik.
Waarop mijn tante zei meisje toch, dat was je verantwoordelijkheid ook niet als tiener wat heftig dat je dat hebt gezien. Huh dacht ik, ow ja wow ander inzicht.
Tijdens de trauma opleiding mochten we een techniek gaan oefenen om beelden uit te nodigen en daarop in te spelen. BAM, als een raket werd ik gelanceerd in de tijd van toen en daar, ik dacht dat het al weg was. De hulp van mijn klasgenoten die me zo zacht en met hulpbronnen mijn gezonde deel hier en nu kon houden was ongelofelijk, een moment om nooit meer te vergeten, heling, niet bevriezen maar samensmelten in het beeld. De screen techniek was o zo mooi en nog steeds zo voelbaar helend, het beeld wat er nu heerst is verzachtend en bevrijdend.
Wat zo lang vast heeft gezeten heeft eindelijk ruimte gekregen, verlossing en steeds meer ik…
Ik heb uiteindelijk zelf ook meerdere vriendjes gehad die losse handen hadden, alsof ik dat ook verdiende. Zo voelde het, ik was dat gewoon gewend en misschien kon ik nu wel iets doen….
Nee hoor, ik durfde het nog steeds niet… Of ik was zo dronken dat er een meisje wat dacht heel sterk te zijn… Wat zat ik vast in mezelf, als ik er nu nog aan denk lijkt het een vorig leven. Maar het is nog steeds ontzettend verdrietig, als ik eerder aan de bel had getrokken en trauma verwerking (lichaamsgericht) had ingeschakeld was het echt heel anders geweest.
Er was nu nog een meisje wat voelbaar alleen was en nog steeds niet om hulp durfde te vragen, de schaamte die hierachter schuilging was slopend.
Ik zei toch ook dat ik het wel alleen kon….
Nee Cindy dat kan je niet dacht ik, tegelijkertijd dacht ik, maar het valt ook allemaal wel mee. Hup stel je niet zo aan, en door. Ga maar sporten dan word je wat sterker….
Maar het werd steeds erger van mishandeling naar stalking tot uiteindelijk in het politie systeem te staan voor veiligheid te waarborgen. Man man, wat heb ik het mezelf en de ander moeilijk gemaakt.
Het is nu nog steeds aan mij om me veilig te voelen in het bijzijn van bepaalde mannen, daar gaat mijn systeem soms nog steeds van rillen. Ik kan mezelf wat meer dragen, ik ben nu veilig en vrij om te gaan en staan waar ik wil. En soms kan ik nog in de verharde Cindy stappen alsof het allemaal wel mee valt, masker op en gaan…
Ook ik weet waarom ik deed wat ik deed en nu doe wat ik nu doe, elkaar helpen, steun te geven daar waar nodig is om te verwerken en een gezond leven te creëren, samen met elkaar.
Het is zo helpend om eindelijk om hulp te vragen, en vooral toe te laten. Iets wat je misschien wel nooit geleerd hebt, maar ik kan het je leren.