Dissociatie…
Een ultiem redmiddel bij trauma: Dissociatie
Soms is de pijn van trauma te groot om te dragen. Of ben je te klein om dat te kunnen. Of is het te gevaarlijk om er überhaupt aandacht aan te besteden. Omdat je bijvoorbeeld niet weg kunt of afhankelijk bent van diegene die jou pijn doet. Dagen lang, weken, maanden of jaren lang.
In dat geval beschikken we over een allerlaatste redmiddel, een ultiem mechanisme dat ons helpt om trauma te overleven, namelijk dissociatie.
Dissociëren betekent jezelf opsplitsen. bv in een persoon en in een lichaam; of in een ik denk dat en ik voel dat veranderd.
Achter de vele vormen die dissociatie kan aannemen, gaat steeds eenzelfde gevoel schuil: een gevoel van vervreemding. Alsof je jezelf niet bent. Alsof je in stukken leeft, in stukken van jezelf.
Ik kan je helpen inzicht hierin te geven, je hoeft niet meer tegen jezelf te zeggen “ach, het valt wel mee”, of “ze konden niet anders”. Het leven weer echt leren leven, en bewustwording op je leven en gedrag verkrijgen.
Je oorlog in je hoofd tot rust mag komen, en uit je bubbel leert stappen om weer beetje bij beetje te kunnen verbinden.
Ik richt me tijdens een sessie vooral op bottom-up, waarin je gaat leren energetische grenzen aangeven, omgaan met je overgevoeligheid, en weer een veilig gevoel te ontwikkelen in en met je onderbuik gevoel.
Mensen die op jonge leeftijd getraumatiseerd zijn geraakt verbreken energetisch gezien de verbinding met de grond. En voelen zich vaak onbegrepen, en zijn op zoek naar “echte” verbinding en zijn er tegelijkertijd bang voor. Weet dat er altijd een deel is wat niks voelt, en een deel wat teveel voelt…
Kom mee op zoek naar je delen…
Leermoment, ow ik was er gewoon niet bij.
Module 2 Zwangerschap en geboorte
Ik ga fris naar de opleiding, ik heb namelijk niet het gevoel dat ik een traumatische gebeurtenis heb meegemaakt met mijn eigen zwangerschap of geboorte. Dus nergens om druk om te maken, hoppa lekker. ( trauma verwerking is niemands zijn grootste hobby, een natuurlijk gedrag is weg bewegen van de pijn)
Wetend dat dit al een deel was wat het verschil maakte van niks voelen en teveel, want ik ben geboren als sterrenkijker wat een traumatische en zware geboorte en bevalling was. Daar is mijn strijd van overleven al begonnen.
We beginnen met de les en ik vind het zo mooi hoe Sam begint, heeft hier iemand in de groep moeite met het onderwerp? Dan laat mij en de groep het mee dragen want dit kan een erg confronterend hoofdstuk zijn. Wil hier iemand iets over delen? (ik in mijn hoofd, ow yes dat heb ik gelukkig niet (DIS) totdat het stukje hechting en dissociatie tevoorschijn komt.
Welk verhaal vertelt ons lichaam, terwijl Sam dit zegt, sta ik uit, ik staar naar een tafel in het midden van het lokaal en ik ben volledig weg. Ik ben er even niet meer, de woorden brengen me in een oud pijnlijk stuk. Sam die alles voelt en zo’n sterk felt sense heeft ontwikkeld vraagt aan mij Cindy ben je er nog? Ik zie dat je even weg bent…
Ow ja, euhm ja, euhm inderdaad, ja, ik ben er weer, wat maakt het dat je weg was? Euhm ja, ik weet het niet, maar ik weet wel dat mijn moeder mij vroeger veel alleen heeft gelaten, ze kon niet anders, ze ging even boodschappen doen en liet mij dan alleen thuis (slapen) want ik kon niet ook nog mee. (Mezelf teveel voelen, een gevoel waar ik vaak last van heb en is dus daar al is begonnen) Dus lag ik alleen in mijn kribbe, voelbaar alleen, voelbaar intens verdrietig, hetgeen greep me bij de keel, ik voelde dat dat meisje nog steeds heel verdrietig en intens alleen was.
Wat heftig zegt Sam, kijk eens of je dat meisje wat daar alleen ligt of je haar even uit haar kribbe kan halen en haar omhelst. Een intense pijn en verdriet beschiet me, ik val er helemaal in een pijn verdriet wat ik nog nooit zo oprecht en intens gevoeld heb, ik snak het uit, er komen geluiden tijdens mijn verdriet die ik nog nooit eerder gehoord heb van mezelf. Op dan moment vraagt mijn klasgenoot mag ik bij je komen zitten… Contact, mijn lichaam reageert onmiddellijk, verzacht, een veilig gevoel om het samen te mogen dragen en het er mag zijn. HELING.
Nadat het weer wat gezakt is en ik mijn tranen weg veeg, vraagt Sam of ik even (oog)contact wil maken met de groep. (Ik had destijds best veel moeite om mijn eigen schaamte in de ogen te kijken en echt contact te maken)
En kijk dan even hoe jij de mensen raakt, en ieder van ons een pijn stuk hiervan mag en kan dragen en voelen. Jij een opening maakt voor geraaktheid en pijn, ik die het heel moeilijk vond om in een groep mij plek in te durven nemen. Hier nu in de klas zit en liefdevolle, respectvolle en meelevende blikken mag ontvangen, de mede studenten die het voelbaar dragend maken om iets in mij te mogen helen, en ik die weer een veiligheid ervaart in (oog) contact en voelbaar verbinding maakt met de hele klas. Deze blikken vergeet ik nooit meer…
De dag na deze ervaring heb ik een gevoel alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden, maar ook een hele zware last heeft meegenomen. Heling van trauma…