Trauma wat is het eigenlijk?
Trauma is een diepe psychische wond.
Een trauma ontstaat als een gebeurtenis te moeilijk, te pijnlijk is om te verdragen, als een gebeurtenis aanvoelt als een aanslag op ons leven, op ons ‘zijn’, ons ‘zelf’.
Een trauma is als een aanslag op ons bestaan. Na een trauma lijkt ons bestaansrecht beschadigd. Als ons leed niet gezien wordt, ons trauma niet herkent of erkend wordt, lijkt ons bestaansrecht nog meer aangetast, nog twijfelachtiger.
Trauma zorgt ervoor dat je bang bent voor wat je voelt, zodat we ons zo druk maken om andere en vaak een laag zelfbeeld, zelfwaarde en zelfzorg.
Herken je jezelf hierin? Laat je dan ook verrassen net als mij..
Samen kijken naar de pijn, de pijn samen dragen is het begin van traumaverwerking.
Ik heb mijn groei best heftig en diep gevoeld, echte trauma verwerking is niet zomaar een meditatie of wat praten. Maar echt een inzicht in je leven geeft in waarom je doet dat je doet, en een bepaalde beweegreden zit, en daarmee kunnen en leren zijn. Met alles van jou.
Ik dacht dat ik eerst leefde maar nu ben ik erachter gekomen wat echt leven is… Echt een verrijking, hoe ik de eerste dag al kon leren als een spons en zoveel inzichten wat me enthousiast maakte en ontzettend leergierig. Ik was eindelijk daar waar ik mocht zijn, zo voelt het nog steeds dit is mijn missie, trauma verwerking, leren leven en spelen met het leven, het hoeft niet zwaar te zijn, maar soms wel ontzettend donker weet dat daar ook het licht is.
De reis gaat beginnen…
Mijn beleving, ik had een weerstand op het woord TRAUMA. Het werd overal voor gebruikt en ik las het bijna overal. Phoe phoe iedereen heeft tegenwoordig meteen een trauma. Van trauma zalf tot trauma meditatie naar trauma kalanders. Ik was er allergisch voor, maar er was iets in mij dat aandacht nodig had. En zo ben ik de opleiding lichaamsgerichte trauma therapeut begonnen, het werd me al vlug duidelijk dat dit precies mijn plek was waar ik hoorde te zijn.
Ik ga je meenemen naar de eerste opleiding dag:
Na module 1 heb ik al heel veel nieuwe inzichten verkregen, ik heb heel veel moeite om mijn ruimte in te nemen in een groep. Ik kan me niet voorstellen en ik voel me nooit ergens op mijn gemak, en mezelf er niet bij passen of altijd anders. Om er “echt” te zijn en het voorstel rondje bah, deze spanning loopt zo hoog op dat heel mijn lichaam reageert en blokkeert en in sommige gevallen ik eruit floep en volledig bevries en er een masker tevoorschijn komt.
Alleen al dat inzicht loop ik wel vaker tegen op en daarin mag ik mijn kwetsbaarheid toelaten. Maar nu weet ik dat ik deze heel makkelijk kan/mag reguleren, na dag 2 was er ook weer een deel moment en kon ik er echt blijven zitten en ervaarde een regulatie, wow dit is fijn.
Adem, ik had nog adem, en ik kon er blijven zitten om zo ook naar andere te blijven luisteren. Al meer mijn plek in kunnen nemen en voelbaar meer verbinding met mezelf en de groep. En echt iets te leren tijdens de opleiding, dankbaar om dit ook door te mogen geven en zo ook een hulp koffertje voor de ander te maken… tot het woord veiligheid ontsprong.
Wat is eigenlijk veiligheid voor mij…
Ik word verrast door een gevoel wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt, een inzicht, ik voel me nergens veilig met andere. Oeps een bewustwording van mijn eigen veiligheid, mijn eigen gedrag van en naar mijn trauma, hoezo heb ik een trauma? Mijn gedachtes gaan na de 2 dagen alle kanten op, heb ik dat ow ja vertraag verzacht het is oké. Ja, ik mag even mijn eigen yoga in, ja dat voelt goed. Even rust en het de tijd te geven.
Wat heb ik toch allemaal gedaan om mezelf, maar te bewijzen, phoe die zelfstandigheid raakt me ook als geen ander. Het zet me aan het denken, ik hoor de woorden Sam (teacher) nog zeggen: zelfstandigheid is vaak een tekort aan aandacht, en is vaak gedwongen.
We roepen kijk eens hoe goed ze al kan (weg)lopen, hoe goed ze het allemaal zelf kan. Wat goed hé. Maar als kind werkt deze aanmoediging averechts, en is het fijn om veiligheid en verbondenheid te blijven voelen, en niet te vroeg zelfstandig te zijn.
Spijker op zijn kop, hierdoor denk je dat je het ook wel allemaal alleen kan. Die bewijs drang komt voort uit hele andere dingen dan ik dacht.
Eenzaamheid is letterlijk niet verbonden voelen met andere, het geeft je een leegte, gemis, verdriet, afzondering en een stilte in jezelf. Emotionele eenzaamheid komt vaak voort uit een gebrek aan emotionele intimiteit met andere mensen. Dit groeit vaak al in onze kindertijd, opgroeien in een gezin met emotionele onvolwassen ouders is een eenzame ervaring.
De ouders lijken en doen misschien heel normaal, en zorgen voor de lichamelijke gezondheid van een kind en voor voldoende eten, speelgoed en veiligheid. Maar als zij geen emotionele band met kind aangaan, ontstaat er bij het kind een gapend gat. Niet gezien voelen, en vaak een onbetrouwbaar leeg gevoel.
Ik had dit gevoel al als klein kind en ik was me er niet van bewust, ik kreeg vaak vriendjes die dat gevoel nog meer versterkte. Door gebrek aan voldoende steun van of verbondenheid met mijn ouders wou ik dat gevoel zo vlug mogelijk achter me laten.
Ik had een besef dat ik er maar bekaaid vanaf kwam en ik niet echt emotioneel gezien of er überhaupt interesse in mijn gevoelens werd getoond. Ik besefte me dat snel volwassen worden en voor mezelf zorgen een betere optie was, ik ging uit huis en ik zei ik kan het allemaal wel alleen.
Ik weet nog dat ik tegen mijn moeder zei, ik kan het wel allemaal alleen, waarop ik nu nog eens vraag aan mijn moeder hoe heb jij dat ervaren? Ja dan zei jij dat je het moeilijk had en dan dacht mijn moeder ja maar jij kon het toch wel alleen?
Dat, juist dat waren de woorden waarop mijn alarmbel ging rinkelen, ze vond het vaak moeilijk gehoor te geven aan mijn gevoelens, maar dit wist ze nog goed. Als mij iets overkwam de vraag te mogen ontvangen: wat kan ik voor je doen, of wat zou jij fijn vinden. Wat intens helpend kan zijn als er iemand iets overkomt, dit vergeten we vaak. Er voor iemand zijn is niet altijd te willen fixen maar te vragen Wat kan ik voor je doen, of kan ik ergens rekening mee houden? Hoe wil jij hierin graag gesteund worden? Ik hoorde meestal ja wat vind ik het erg voor je, en wat vond ik die tijd heftig. Ik ben benieuwd of ze mijn pijn, en onmacht ook zagen.
Ik ga het anders doen en mijn leven doorbreken om wel aan mijn emoties gehoor te geven en me niet meer schuldig voel als ik klaag of ik altijd maar positief moet zijn.
Ik zorg nu beter voor mijn emotionele volwassenheid, waardoor het me een richting en keuze geeft in een nieuwe houding tegenover mijn vader en moeder. Het helpt mij om te voorkomen dat de geschiedenis herhaald in nieuwe relaties. Het geeft me troost en niet een schuld, ik mag praten over mijn gevoelens daar geef ik gehoor aan!
Ik mag nu mensen gaan helpen vanuit een liefdevol hart en niet vanuit een pijn stuk. Het leren dragen van energie, en zo ook mijn eigen draagkracht te vergroten.
Leermoment, hoe kan ik omgaan met spanning? Reguleren.
Maar ook het aangeven van grenzen en het bewust worden van de spanning is al nummer 1, het voelen. Vaak zit je al zo gevangen in het deel of is dat deel van je al zo ver weg gestopt. Emoties zijn niet altijd helpend, je kan er ook teveel in verdwijnen.
Dit lijdt vaak tot uitputting, reguleren kan je helpen om in het hier-en-nu te kunnen blijven waardoor er meer ontspanning ontstaat en je niet verdwijnt in de spanning.
Kom maar naar mij toe als je de weg niet meer weet…