Boosheid en woede,
Boosheid is een reactie op frustratie, een soort gestagneerde energie. Een groot op zichtzelf staande energie die zichtzelf altijd verhoogd en vergroot en oplaad, zoals we allemaal kennen nee jij doet dit, nee jij doet zus, ja maar dat komt omdat jij zo….. Stap uit de vingerwijzing in boosheid want dit kan leiden tot agressie, woede is een emotie en agressie het gedrag vanuit woede, oncontroleerbaar. Dit is vaak ook erg verveld wat daar heb je zelf ook geen grip meer op, en je voelt je daarna altijd schuldig of je hebt een groet schaamte herken je dit? Kom voor een therapie sessie en ontdek je blauwe plekken.
Zelfvertrouwen is de basis van een gezonde boosheid.
Maar wat is nu je behoefte achter je boosheid, Ik ben opgegroeid met best veel agressie en boosheid om me heen, zodat ik mezelf maar altijd gedeisd hield en ik niet de trigger kon zijn voor iemand zijn boosheid.
Weet dat achter boosheid veel pijn schuil gaat, blauwe plekken noem ik ze…
Dit is vaak een herinnering uit het verleden, misschien reageer jij soms wel extreem met de opvoeding of op mensen die dichtbij je staan. Weet dat dit te maken heeft met oude pijnen en een laag zelfbeeld.
Ik geef 2 x per jaar een workshop ontmoet je boosheid, mocht je interesse hebben laat dit me weten dan zet ik je op een wachtlijst.
Zo dankbaar om mensen daarin echt te helpen met hun eigen strijd van boosheid.
De woorden van een cursist:
In een stille, zachte en veilige ruimte van zelfontdekking begon mijn reis naar het ontmoeten van mijn boosheid. Vele jaren van trauma, geweld en pijn hadden deze emotie erg diep in mijn weggestopt, verborgen achter talloze lagen van overleven. “Ontmoet je boosheid” leidde mij voorzichtig naar de donkere plek waar deze gevoelens sluimerden, wachtend op erkenning.
Het was onwijs spannend en eng. Boosheid, een emotie die ik zo lang had onderdrukt, voelde aanvankelijk als een woeste storm, een krachtige, chaotische energie die mij elk moment uit balans kon brengen. Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn ademhaling werd zwaarder en plotseling kwamen oude herinneringen op, als onuitgenodigde gasten die zich opdrongen en mij terugnamen naar pijnlijke momenten. Het voelde erg overweldigend, alsof ik een nieuwe wereld binnenstapte die tegelijkertijd vertrouwd en angstaanjagend onbekend was.
Naarmate de cursus vorderde, merkte ik dat er een bepaalde kracht schuilging in het toelaten van die boosheid. Het is niet alleen destructief, zoals ik altijd had gedacht. Het had ook iets beschermends, iets dieps. Langzaam begon ik te zien dat boosheid er mag zijn. Dat het, na al het leed en de pijn, een signaal was dat iets om erkenning. Boosheid is niet iets om bang voor te zijn, maar iets dat gehoord wilde worden, iets dat recht had om er te zijn.
Die erkenning was bijzonder. Voor het eerst voelde ik dat mijn boosheid en pijn er mochten zijn, zonder schaamte, zonder schuld. Het was alsof er een zware last van mijn schouders viel, een kleine bevrijding van een leven waarin ik altijd dacht dat ik mijn gevoelens moest onderdrukken om door te kunnen gaan en geliefd te kunnen worden. De ruimte waarin ik boosheid kon laten bestaan, voelde als een plek van diepe acceptatie en zelfcompassie.
De bijzondere opdracht, het ontdekken van je oerkracht. Voor mij die zoveel pijn en geweld heeft ervaren, is de gedachten aan contact vaak beladen met angst. Het idee dat anderen je kunnen kwetsen en pijn kunnen doen, is zo diep geworteld. Contact voelde altijd onveilig, en ik had geleerd om me te beschermen door muren op te trekken. Maar deze oefening bracht mij een verrassend inzicht.
De oefening om mijn oerkracht te vinden door verbinding met anderen aan te gaan, voelde in eerste instantie ongemakkelijk en beangstigend. Het idee dat ik mezelf moest openstellen, mijn kwetsbaarheid moest tonen, ging tegen alles in wat ik had geleerd. Maar terwijl ik me langzaam overgaf aan dit proces, begon ik iets bijzonders te ervaren. Tijdens de oefening voelde ik niet alleen mijn eigen kracht, maar ontdekte ik ook dat verbinding met anderen bijzonder en fijn kan zijn. Waar ik altijd dacht dat contact alleen maar negatief was, leerde ik nu dat het juist een bron van steun, verbondenheid en zelfs veiligheid kon zijn. Het gaf mij kracht.
Deze reis naar het ontmoeten van mijn boosheid was meer dan alleen een confrontatie met oude wonden. Het was het begin van een nieuwe relatie met mijn emoties, het herkennen en erkennen ervan, maar ook het leren begrijpen van de behoeften die schuilen achter deze gevoelens. In het toelaten van mijn boosheid en het vinden van mijn kracht vond ik niet alleen wat meer vrede met mezelf, maar ook empathie. Empathie voor mijn eigen boosheid, en verrassend genoeg ook voor de boosheid van anderen. Een begin van een diepere, fijnere en meer liefdevolle verbinding met mezelf en mijn innerlijke wereld.